Wszystkie przęstepstwa zaliczano do jednej z kilku grup: zamachy na życie ludzkie, w krórych rozróżniano wyraźnie zabójstwo zamierzone od przypadkowego; razy i rany, klasyfikowane według uszkodzeń ciała; wykroczenia przeciwko rodzinie i moralności, uważane za szkodliwe w społeczeństwie. Do nich zaliczało się : związki kazirodcze, obyczaje przeciw naturze, sodomię, zgwałcenie cudzej narzeczonej, publiczne przeklinanie ojca przez syna; wreszcie szkody wyrządzone cudzej własności, uważane za zbrodnie w wypadku, gdy kradzież została dokonana z bronią w ręku lub w nocy, lub jeśli samowolnie przesunięto kopce graniczne, lub wreszcie jeśli użyto fałszywych odważników.
Dla ludu Bożego nie było grzechu cięższego niż bunt przeciw Bogu. Zbrodnią było bałwochwalstwo, magia, wywoływanie duchów, wróżbiarstwo, bluźnierstwo - przy czym bluźnierstwem było zwykłe użycie świętego imienia Bożego bez potrzeby. Pogwałcenie szabatu było zbrodnią zasługującą na karę śmierci. Brak zgody na obrzezanie syna lub powstrzymywanie się od święcenia Paschy uchodziły za przęstepstwa bardzo poważne. Za przestępców uważano tych, którzy współżyli z kobietą podczas jej miesiączki.
Za wszelkie zbrodnie przeciwko religii jedyną karą była kara śmierci. Karę śmierci stosowano również wobec każdego, kto z wolnego Żyda uczynił niewolnika, kto sfałszował wagę, ponadto wobec córki kapłana uprawiającej prostytucję, a także niewiasty, która zataiła przed mężem swoje nierządne życie.
W czasach Jezusa prawo odwetu (,,oko za oko") nie było stosowane. Zadowalano się zadośćucznieniem w formie pieniędzy. Prawo precyzyjnie określało wysokość grzywien za rany i pobicia, za zawinione zaniedbania, na przykład za wykopanie rowu lub studni bez uprzedzenia, za oszczerstwa, za uwiedzienie dziewicy czy kradzież. Na przykład za kradzież wołu winny miał zwrócić 5 wołów. Karę więźienia stosowano głównie w przypadkach niewypłaconego zadłużenia.
Istniało wiele sposobów wymierzania kary śmierci. Najczęściej było to : ukamieniowanie, palenie żywcem, uduszenie i ścięcie. Paliło się najczęściej mężczyznę, obcującego z matką czy własną córką, a także sprzedajną córkę kapłana. Uduszenie stosowano wobec syna, który uderzył ojca lub dla ,,fałszywego prochłoka
