Czarownica osoba uznawana za sprzymierzeńca diabła lub innych demonów, posiadająca rzekomo część ich władzy i znająca tajemnice, za pomocą których mogła szkodzić lub pomagać. W tym rozumieniu występowała głównie w kręgach kultury chrześcijańskiej. Czarownica była podejrzewana o stosunki z diabłem. Czarownice według poglądu bywały kobiety starsze, zdolne do rzucania uroków, miały chrapliwy głos, różnorodne znamiona na ciele, żyły głównie samotnie i prowadziły odmienny tryb życia.
Czarownice zajmowały się zielarstwem i znachorstwem były często upośledzone fizycznie. Przeważnie żyły one w izolacji społecznej. Za czarownice brano także kobiety nie lubiane w środowisku za brak życzliwości i chciwość.
Według podań ludowych czarownice mogły przybierać postacie niektórych zwierząt jak: sowa, ropucha, ćma. Potrafiły sprowadzać wszelkiego rodzaju klęski i nieszczęścia jak również je zażegnywać, miały także tajemną wiedzę magiczną. Ich córki musiały także pozostać czarownicami i dziedziczyć magiczne zdolności.
Czarownice oddawały diabłom część w trakcie specjalnych obrzędów, mających niekiedy charakter orgiastyczny: ,,Na czary maści sporządzają z trupów szubieniczych, straceńców, warząc ich, a co najstraszniejsze że Najświętszego sakramentu i Oleju świętego do tego zażywają. W każdy piątek, a przynajmniej Wielki, nad krucyfiksem zbytkują. Krew Pańską, jakąś impusturą wycisnowszy, w kloakę wrzucają, co i z hostią czynią w święta czarów. W dzień czwartkowy despektują Najświętszy Sakrament i sodomskie grzechy z czartami popełniają: w piątek lżą Mękę Pańską, w sobote bestialskim mażą się grzechem, na Matce Boskiej czci nie zostawiając. Na Święty Krzyż w maju wszystkie gumna, obory, stada i których chcą ludzi, czarują, dziwne rzeczy koło bożych mąk wyrabiając z figurami"(Kalendarz Duńczeskiego większy na rok 1758).
Patrz też: historie o procesy czarownic czarna msza