Zwoje z nad Morza Martwego zostały odkryte w 1947 r. przez pewnego Beduina, pasterza kóz, w grocie znajdującej się w pobliżu tajemniczych ruin w Quamran na północno-zachodnim brzegu najniżej położonego i najbardziej zasolonego zbiornika wodnego na ziemi, od którego wzieły swoją nazwę. Od tamtego czasu zwoje te były przedmiotem zainteresowania zarówno uczonych, jak i laików Przyczyna tego zainteresowania jest oczywista, gdyż zwoje te zawierają teksty najstarszej Biblii hebrajskiej, jaką kiedykolwiek odkryto, i wyprzedzają o prawie tysiąc lat nastepne znane najstarsze rękopisy tej Biblii.
Po pierwszych siedmiu zwojach odkryto w ciągu nastepnego dziesięciolecia dalszych dwieście zwojów i tysiące dodatkowych fragmentów. Podczas gdy zwój Izajasza jedyną księgą odkrytą w całości, pozostałe zwoje są częściami składowymi każdej księgi biblijnej z wyjątkiem Księgi Estery. Większość tych skarbów Pisma Świętego odkryto w licznych grotach od Masady do Quamran, wiele lat po pierwszym znalezisku w jaskini położonej w pobliżu miejsca, gdzie archeologowie przeszukiwali starożytne ruiny quamrańskie.
Poza szlachetnym wyjątkiem jednego zwoju napisanego na miedzi i zawierającego tajemniczy opis ukrytego skarbu, pozostałe zwoje zostały przeważnie napisane atramentem, zrobionym na bazie wegla, na pergaminie, a kilka na papirusie. Niektóre znalezione zwoje były owinięte w płótno i umieszczone w wysokich cylindrycznych dzbanach, inne chyba w pośpiechu zostały umieszczone w pieczarach, jakby chciano je ukryć przed niepowołanymi oczami.
Nadal trwa naukowa dyskusja o wszystkim, co dotyczy zwojów z nad Morza Martwego. Obecnie niektórzy uczeni uważają, że zanim te zwoje złożono w jaskiniach, zostały one napisane przez różnych ludzi i prawdopodobnie w różnych częściach kraju.