Hibernacja
Termin ,,kroniczna konserwacja ciała" (gr. kryos ,,mróz, lód") dotyczy praktyki utrzymywania przez długi czas ciała człowieka w stanie hipotermii, a następnie ponownego przywrócenia go do życia. Zjawisko to, zwane także czasami hipotermią ciała stałego, uważane jest za środek służący przezwyciężeniu śmierci.
Zdaniem Roberta C. Ettingera, autora kontrowersyjnej książki The Prospect of Imortality (1964), większość istot ludzkich może pokonać śmierć, poddając swoje zamrożone ciała procesowi odmłodzenia kontrolowanego przez lekarzy specjalistów. Ludzkie ciało można utrzymywać w znakomitym stanie w bardzo niskich temperaturach, a ewentualne zmiany powstałe w momencie śmierci dadzą się uzupełnić dzięki zastosowaniu najnowszych zdobyczy medycyny.
Perspektywa nieśmiertelności zaproponowana przez Ettingera wywoływała przed laty duże zainteresowanie. Od tego czasu pojawiło się jednak wiele wątpliwości dotyczących zarówno kwestii technicznych, jak i etycznych. Krytyka obejmuje swoim zasięgiem szerokie spektrum tematów - od tych natury psychologicznej, społecznej i moralnej do ekonomicznej. Często kwestionuje się etyczną stronę podobnego podejścia do życia i śmierci oraz to, że w procedurze krioicznej nie bierze się pod uwage wpływu jej skutków na życie osób, które przetrwają śmierć. Poza tym przechowywanie zamrożonych ciał jest bardzo kosztowne, co rodzi wątpliwości natury etycznej dotyczące tego, kogo należałoby poddać tej procedurze (np. dziecko zmarłe na chorobę, która będzie uleczalna w bliskiej przyszłości, czy też każdego, kogo na to stać, bez względu na wiek oraz inne czynniki).
Do najważniejszych obiekcji wobec krionicznej konserwacji ciała należy zaliczyć te dotyczące wiarygodności nauki. Chociaż nie ma wątpliwości co do dalszego postępu technicznego w przyszłości, opinie naukowców, dotyczące przewidywania tempa i zakresu rozwoju techniki krionicznej konserwacji ciał, nie są zgodne. Krytycy tej procedury twierdzą, że niemożliwe jest przywrócenie do życia zwłok zamrożonych w bardzo niskich temperaturach. Istnieje także możliwość powstania uszkodzeń wywołanych zamrożeniem tkanek, sama zaś metoda zamrażania musi jeszcze ulec dalszemu udoskonaleniu. Uważa się także, że nie istnieję skuteczny sposób zapobiegania obumierania komórek oraz że pewne rodzaje komórek nie przetrwają zamrożenia w bardzo niskich temperaturach.
Zwolennicy krioniki uważają natomiast, że technika umożliwiająca zarówno zamrażanie ciał, jak i przywrócenie ich do życia, rozwija się wciąż w szybkim tempie. Wierzą, że w przyszłości możliwe stanie się manipulowanie materią atom po atomie, co umożliwi naprawę uszkodzonych komórek.
Proces zamrażania
Po oficjalnym uzaniu osoby za martwą, do akcji wkraczają eksperci od hibernacji. Ich zadaniem jest dostarczenie przez jakiś czas po śmierci tlenu i odżywek do mózgu, w celu utrzymania go przy życiu. Następnie można przystapić do zamrażania:
- obłożone lodem ciało, dzięki dodatkowym urządzeniom chłodzącym w szybkim tempie osiąga temperaturę 0 stopni, a aparatury medyczne stymulują krążenie krwi i zaopatrują ciało w tlen
- iniekcja odpowiednich substancji obniża metabolizm organizmu. Następnie zostaję odpompowana krew, a jej miejsce zajmuje syntetyczny substytut, nie ulegający krzepnięciu i zapobiegający rozwojowi bakterii. Roztwór ten przeciwdziała także niszczeniu tkanki podczas dalszego zamrażania
- na koniec ciało zostaję zamrożone do -196 stopni i umieszczone głową w dół w pojemniku z ciekłym azotem, gdzie oczekuje na przyszłe zmartwychwstanie
