Wyobrażenia dotyczące kształtu obdarzonych świadomością, demonicznych sił pojawiały się w umyśle człowieka już od czasów prehistorycznych. Wiara w to, że za naturalnymi katastrofami oraz przykrymi aspektami ludzkiego życia kryją się złowrogie moce, jest nadal żywa w niektórych społecznościach tradycyjnych na obszarze Afryki i Oceanii. Uważa się, że demoniczne moce przybierają formę żywych istot lub żywiołów (na przykład jako zwierzęta lub powódź), a także duchów przodków. W epoce poprzedzającej rozwój poznania naukowego, który przyczynił się do powstania bardziej neutralnych wyjaśnień wszelkich anomalii występujących w przyrodzie, wierzono, że za nie dające się wyjaśnić naturalne katastrofy i choroby odpowiedzialne są demony. Mimo, że naukowe wyjaśnienia tych zjawisk wyparły dziś w dużej mierze wyjaśnienia metafizyczne, demony i diabły przetrwały w mitologii jungowskiej nieświadomości zbiorowej oraz w naukach tych szkół badań umysłu człowieka, które interpretują siły zła jako projekcje ludzkich lęków lub jako halucynacje. Chociaż słów ,,diabeł" i ,,demon" używa się zamiennie, ich znaczenie zmieniało się na przestrzeni wieków w różnych tradycjach religijnych. Diabeł (z greckiego diabolos, ,,oszczerca"; od dia ,,przez" i ballein ,,rzucać") był zawsze kojarzony negatywnie jako ucieleśnienie złych mocy, gdy demo (z greckiego daimon, ,,duch") mógł być, albo dobry, albo zły. W starożytnej Grecji daimon był półboskim duchem opiekuńczym o dobrej lub złej naturze.
W początkowej fazie rozwoju judaizmu demony nie odgrywały większej roli w żydowskim systemie wierzeń religijnych. W czasach pierwszej diaspory, kiedy Żydzi zetknęli się z dualistycznymi koncepcjami zaratustyzmum, demony zyskały większe znaczenie niż dotąd, co stanowiło odzwierciedlenie popularnych wierzeń rabicznych. Te mitologiczne postacie zostały zaczerpnięte z rodzimych wierzeń ludowych; wierzono, że one są albo stworzeniami Boga, albo dziećmi Lilith pierwszej żony Adama. W średniowiecznej Kabale mocom zła występującym w tradycji żydowskiej przydano określony kształt, imiona i funkcje, mimo, że ortodoksyjny judaizm nigdy w pełni nie zaakceptował ich istnienia.
W średniowiecznej Europie wiara w istnienie demonów zaczęła być kojarzona z czarownictwem i dlatego przyczyniła się nie tylko do rozwoju egzorcyzmów, lecz także do powstawania procederu zwanego polowaniem na czarownice, który zakończył się dopiero w XVIII wieku wraz z nastaniem religijnego sceptyzmu oświeceniowego.