Seans spirytystyczny jest spotkaniem poświęconym albo nawiązywaniu kontaktów z bezcielesnymi duchami, albo prezentacji różnego rodzaju zjawisk paranormalnych. Zwykle odbywa się on z udziałem profesjonalnego medium. O nawiązywaniu kontaktów z duchami podczas posiedzeń przypominających seanse spirytystyczne wspomina już neoplatonik Porfiriusz w III wieku. Seans z prawdziwego zdarzenia, na którym wywoływano duchy, został prawdopodobnie po raz pierwszy opisany przez Merica Casaubona w książce A True and Faithful Relation of What Passed Beetween Dr. Dee and Some Spirits (1659r). Jednak publikacji na ten temat ukazywało się niewiele aż do połowy XIXw., kiedy to seanse stały się niezwykle popularne za sprawą sióstr Fox oraz bujnie rozwijającego się ruchu spirytystycznego.
Seanse spirytystyczne odbywają się zazwyczaj w domu jednego z uczestników, często profesjonalnego medium. W celu zwiększenia prawdopodobieństwa tego, że kontakt z duchami dojdzie do skutku, opracowano określone reguły postępowania podczas seansu. Uczestnicy seansu powinni na przykład, jeśli to możliwe składać się z równej liczby kobiet i mężczyzn oraz siedzieć tak, by tworzyć okrąg. Grono osób regularnie odbywających seanse powinno być ostrożne przy przyjmowaniu nowych członków. Aby uniknąć zbytniego zaangażowania w sprawę nawiązywania kontaktów z duchami, nie należy odbywać seansów częściej niż dwa, trzy razy w tygodniu, oraz dopuszczać do tego, by trwały w normalnych warunkach nie dłużej niż 2 godziny. Uczestnicy seansu powinni z szacunkiem odnosić się do medium;nie wolno im na przykład zachowywać się w stosunku do niego agresywnie czy w irytujący sposób. Seanse często rozpoczynają się od wygłoszenia modlitwy lub odśpiewania pieśni religijnej w celu wywołania odpowiedniego nastroju.
Według ksiąg związanych z czarną magią na seansach spirytystycznych zjawiają się istoty astralne. Podczas seansu można zaobserwować obniżenie temperatury, co dowodzi osłabienia siły życiowej zgromadzonych. Podczas seansów obecni dotykają się wzajemnie palacami, wkutek czego tworzy się łańcuch, po którym biegnie tok siły życiowej, zbierającej się w medium i z niej przechodzącej do świata astralnego, gdzie ją pochłaniają istoty astralne. Przy wywoływaniu duchów czarownicy i wiedźmy zwykle składali ofiarę krwawą, bo krew zawiera w sobie siłę życiową, potrzebną do materializacji duchów. Podczas seansu czarownik lub medt stworzony przez siebie obraz zmarłego.
Na obrazku talizmany i pentakle, którymi posługiwali się czarownicy przy wywoływaniu duchów.
Wiara w istnienie duchów i w możliwość nawiązywania z nimi kontaktu (nekromancja), leży u podstaw wszystkich niebiblijnych systemów religijnych, co samo w sobie budzi rezerwę odnośnie jej źródeł i prawdziwości. Biblia przestrzega przed spirytyzmem i zakazuje nekromancji (Pwt.18:11). Zgodnie z Pismem Świętym, zmarły nie może pojawić się między żywymi, ani komunikować się z nimi (Hi.7:9-10). Za wszystkimi zjawami rzekomych zmarłych kryją się demony. Demony z łatwością przybierają postać i maniery zmarłych, szczególnie tych, którymi ,,opiekowały się" za życia.
Patrz też: tabliczka ouija