W Izraelu zdarzały się, jak i wszędzie, małżeństwa złe, niedobrane. Ponieważ Biblię opracowali mężczyźni, więc też oczywiście znacznie mocniej uwydatniano w niewieście przywary, które wypaczają szczęście małżeńskie, niż wady mężczyzn.
Definicja cudzołóstwa nie była jednakowa dla mężczyzn i niewiasty. Każda niewierna żona uważana była za cudzołożnicę. Od męża nie wymagano tak wierności, gdyż jego złe prowadzenie nie szkodziło rodzinie a kobieta mogła urodzić dziecko od obcego mężczyzny. Mężczyzna popełniał zbrodnię, gdy uwiódł niewiastę zamężną lub zaręczoną, bowiem wtedy krzywdził rodzinę swego bliźniego.
Niewiasta podejrzana o cudzołóstwo poddawana była sądowi Bożemu, to jest próbie gorzkiej wody. Księga Liczb objaśnia ją drobiazgowo : podejrzana musiała wypić wstrętny napój, którego główny składnik stanowił kurz zebrany w Świątyni. Jeżeli zwracała go po wypiciu lub chorowała, winę jej uznawano za dowiedzioną. Schwytana na gorącym uczynku, skazywana była na śmierć. Wleczono ją za kołnierz szaty i tracono. Księga Powtórzonego Prawa wymienia karę ukamienowania tylko w zastosowaniu do niewiernych narzeczonych. Później karano cudzołożne kobiety przez uduszenie. Jeżeli mężczyznę przyłapano z mężatką lub cudzą narzeczoną, tracono go razem z nią. Jeśli akt cudzołóstwa poprzedzony był użyciem siły, jeśli mężczyzna powlókł swą ofiarę w miejsce ustronne, gdzie wszelkie wołanie o pomoc było daremne, śmierć ponosił tylko on sam. Jeśli chodziło o nałożnicę niewolną, nie stosowano kary śmierci, wymagano jedynie odszkodowania dla właściciela i ofiary przebłagalnej w Świątyni.
Cudzołóstwo stanowiło jedną z przyczyn zerwania małżeństwa, z tym że nie wszyscy zdradzani mężowie posyłali swe żony na śmierć. Żona praktycznie należała do męża, mógł on się jej pozbyć i bez procesu. Jeśli mąż znalazł w żonie coś odrażającego, odpychającego bądź nieprzyjemnego to mógł się z nią rozwieść. Wystarczającym powodem była żona niemiła, kłótliwa bądź taka, która nie miała zdolności kulinarnych. Wystarczającym powodem było znalezienie przez Żyda kolejnej piękniejszej żony. Trzeba jednak zaznaczyć, że mężczyzna nie mógł odesłać żony, jeśli został zmuszony do poślubienia jej po uwiedzeniu jako dziewicy; powodem do rozwodu nie mogła być choroba umysłowa; była nim natomiast stwierdzona po upływie 10 lat bezpłodność.
Kobieta nie miała prawa domagać się rozwodu. Musiała stać się tak nieznośna, żeby sam mąż zażądał zerwania. Zgromadzenia rabbich mogło wywierać na męża silny nacisk, aby zgodził się odprawić żonę w pewnych określonych przypadkach : stwierdzonej impotencji, odmowy należytego spełniania obowiązków małżeńskich, ciągłej brutalności, odrażającej nieuleczalnej choroby jak np. trąd, zmiany zawodu i przyjęcia przez męża odstręczającej pracy, na przykład jako zbieracza psich odchodów dla garbarza, oraz w przypadku gdy mąż postanowił opuścić Palestynę i zamieszkać w odległych stronach.