Przekazy źródłowe dotyczące opętań sięgają zamierzchłej przeszłości. Na reliefach z okresu nowoasyryjskiego (ok. 900-612 p.n.e) nie brak przestawień kapłanów boga słodkich wód Ea, w charakterystycznych ,,ryboidalnych" strojach, dokonujących egzorcyzmów. Natrafiono również na obszerne zbiory sumeryjskich formuł magicznych oraz intonacji wzywających wspracie bóstw takich jak : Enki, Enlila, czy Innany podczas podobnych praktyk. Jedną z charakterystycznych cech systemów religijnych cywilizacji mezopotamskich była rozbudowana demonologia. Nieprzypadkowo w filmie : ,,Egzorcysta" wzmiankowany jest znany z babilońskiej ikonografii demon Pazuzu.
W przekazach dotyczących dawnego Meksyku ( w XII księdze monumentalnego dzieła Bernardino de Sahaguna Historia general de las cosas de Neuva Espana) odnajdujemy epizody, za sprawą których możemy przypuszczać, że Mexikowie (błędnie zwani Aztekami) dopuszczali możliwość owładnięcia ciałem śmiertelnika między innymi przez bóstwo zwane: Tezcatlipoca (bóstwo to było powiązane z czarną magią).
W dobie judaizmu powygnaniowego (czyli po powrocie części Izrelitów deportowanych w latach 605-586 p.n.e do Babilonii) koncepcje dotyczące bytów pośrednich pomiędzy Bogiem a ludźmi ulegały stopniowemu doprecyzowaniu. Mieszkańcy Judei poszli za przykładem ludów mezopotamskich, przekonanych o mngości półboskich istot duchowych (takich jak choćby lamassu, geniusze strzegący bram asyryjskich miast), znacznie rozbudowywali otoczenie Boga podobnymi bytami( np. u proroka Ezechiela rozdział 1 wersety: 5-12). Pod wpływem irańskiego dualizmu, z którym Żydzi zetkneli się po podboju Bliskiego Wschodu przez perską dynastię Achmenidów, coraz silniej akcentowano pierwiastek zła obecny w dziele Stworzenia, za którego zaistnienie obarczano grupę aniołów wypędzonych ze względu na ich uczynki. W etiopskiej wersji apokryficznej Księgi Henocha zawarto jedną z interpretacji upadku części aniołów, który był związany z ich intymnymi relacjami z ludzkimi kobiety. We wspomnianym apokryfie aniołowie tacy jak: Szemihaza i Azazel, pomimo chęci przebłagania Stwórcy za pośrednictwem Henocha, nie mają już wstępu do nieba. Podobnie rzecz ma się w przypadku Księgi Tobiasza i opisanego w niej jakby egzorcyzmu - przepędzenie przez młodego Tobiasza (za radą towarzyszącego mu anioła Rafała) demona Amodeusza. Hebrajska Księga Henocha to niemal traktat angeologiczny ukazaujący rozbudowaną hierarchię niebiańskich bytów posługujących Bogu.
