Rozwód według prawa muzułmańskiego
Prawo muzułmańskie uznaje w wyjątkowych wypadkach konieczność rozwodu. Formalnie, a często praktycznie prawo do rozwodu ma tylko mężczyzna. Tylko w dość rzadkich wypadkach kobieta może wystąpić o rozwód, a i wtedy za pośrednictwem ojca, brata lub opiekuna, jeśli nie ma najbliższej rodziny. W Koranie i w późniejszych dziełach teologicznych talaq - rozwód jest traktowany jako zło konieczne.
W Polsce istnieje przekonanie, że w krajach muzułmańskich mąż może rozwieść się z żoną bez żadnych trudności pod wpływem kaprysu [wypowiedzenie 3 razy zdania: rozwodze się z tobą]. W rzeczywistości sprawa wygląda bardziej skomplikowanie i zwykłe nieporozumienia małżeńskie czy kłótnia nie może doprowadzić do rozwodu.
W małżeństwie muzułmańskim także jest wymagany trwały jego rozkład. Rozwód może nastąpić, jeśli obie strony wyrażą na to zgodę. W pewnych wypadkach rozwód może być udzielony, jeśli jedna ze stron nie może spełniać wszystkich warunków małżeństwa (impotencja, bezpłodność). Rozwód zostanie udzielony, jeśli zostanie udowodnione złe prowadzenie się kobiety lub okrucieństwo mężczyzny w stosunku do żony. Przy rozwodach są brane pod uwagę takie sprawy, jak niezgodność charakterów, niezgodność temperamentów i brak wzajemnego zrozumienia.
Prawo muzułmańskie kładzie szczególny nacisk na to, aby był przestrzegany przepis co do wyczekiwania w procesie rozwodowym. Okres ten wynosi co najmniej 3 miesiące. Jeśli kobieta jest w ciąży, to okres wyczekiwania powinien trwać aż do czasu urodzenia dziecka.
Z punktu widzenia prawa muzułmańskiego małżonkowie mogą dwa razy rozwodzić się i dwa razy ponownie pobierać, jeśli taka będzie ich wola. Natomiast za trzecim razem rozwód jest nieodwołalny.
Sam akt rozwodu może być przeprowadzony słownie lub na piśmie, lecz zarówno w jednym, jak i w drugim przypadku muszą być obecni świadkowie.
Według prawa muzułmańskiego cudzołóstwo kobiety jest jednym z największych przewinień. Jest ono karane tak jak największe zbrodnie. Mąż oskarżający żonę o cudzołóstwo może rzucić na nią klątwę, jeśli nie ma dowodów podtrzymujących oskarżenie. Klątwa ta zapobiega ośmieszeniu męża w opinii sąsiadów, a jednocześnie zapobiega surowemu wymiarowi kary wobec kobiety. Po rzuceniu klątwy małżonkowie żyją w separacji. W tym czasie żona zbiera dowody swojej niewinności, a mąż jeśli chce ją surowo ukarać, dowody jej winy. Najczęściej kończy się to oczyszczeniem z zarzutów, lecz rozwód jest konieczny, i to rozwód do końca życia.