samobójstwo

Samobójstwo jest zjawiskiem występującym w społeczeństwie ludzkim od wieków, o czym świadczy treść mitów, baśni, sag oraz dokumentów historycznych. Chociaż samobójstwo popełniają także członkowie licznych społeczności plemiennych, wydaje się, że zjawisko to jest nieznane w kilku wyizolowanych grupach etnicznych świata, takich jak te, które tworzą mieszkańcy wyspy Andaman, Indianie Yahgan oraz członkowie niektórych plemion aborygenów. W starożytnym Egipcie samobójstwo uważane było za neutralną metodę przejścia z jednej formy egzystencji do drugiej. Tymczasem u starożytnych Hebrajczyków zdarzało się ono stosunkowo rzadko, ponieważ było wyraźnie zakazane i traktowane jako akt będący wyrazem lekceważenia naturalnej śmierci. Jeśli chodzi o Greków, Platon i Arystoteles potępiali samobójstwo, podczas gdy epikurejczycy i stoicy uważali je za właściwy sposób ucieczki od cierpienia. Sokrates popełnił samobójstwo, mimo że był jej przeciwnikiem. Stanowisko Rzymian wobec samobójstwa było raczej przyzwalające, a na początku ery chrześcijańskiej było ono nawet aprobowane przez kościół, który jednak w IV w., idąc za sugestią świętego Augustyna przedstawioną w Państwie Bożym, postanowił ostatecznie potępić samobójstwo. Nastawienie do samobójstwa bywa jednak odmienne w innych kulturach i religiach świata. Obyczaj harakiri był bardzo popularny w tradycji japońskiej, gdy tymczasem hinduizm aprobuje samobójstwo jedynie w ściśle określonych przypadkach jak ten, gdy wdowa po śmierci męża dokonuję rytualnego samospalenia. Islam surowo potępia samobójstwo, uważając  je za akt sprzeczny z wolą Allaha.