kobiety w Izraelu

W Izraelu zdarzały się, jak i wszędzie, małżeństwa złe, niedobrane. Ponieważ Biblię opracowali mężczyźni, więc też oczywiście znacznie mocniej uwydatniano w niewieście przywary, które wypaczają szczęście małżeńskie, niż wady mężczyzn. 

Definicja cudzołóstwa nie była jednakowa dla mężczyzn i niewiasty. Każda niewierna żona uważana była za cudzołożnicę. Od męża nie wymagano tak wierności, gdyż  jego złe prowadzenie nie szkodziło rodzinie a kobieta mogła urodzić dziecko od obcego mężczyzny. Mężczyzna popełniał zbrodnię, gdy uwiódł niewiastę zamężną lub zaręczoną, bowiem wtedy krzywdził rodzinę swego bliźniego. 

Niewiasta podejrzana o cudzołóstwo poddawana była sądowi Bożemu, to jest próbie gorzkiej wody. Księga Liczb objaśnia ją drobiazgowo : podejrzana musiała wypić wstrętny napój, którego główny składnik stanowił kurz zebrany w Świątyni. Jeżeli zwracała go po wypiciu lub chorowała, winę jej uznawano za dowiedzioną. Schwytana na gorącym uczynku, skazywana była na śmierć. Wleczono ją za kołnierz szaty i tracono. Księga Powtórzonego Prawa wymienia karę ukamienowania tylko w zastosowaniu do niewiernych narzeczonych. Później karano cudzołożne kobiety przez uduszenie. Jeżeli mężczyznę przyłapano z mężatką lub cudzą narzeczoną, tracono go razem z nią. Jeśli akt cudzołóstwa poprzedzony był użyciem siły, jeśli mężczyzna powlókł swą ofiarę w miejsce ustronne, gdzie wszelkie wołanie o pomoc było daremne, śmierć ponosił tylko on sam. Jeśli chodziło o nałożnicę niewolną, nie stosowano kary śmierci, wymagano jedynie odszkodowania dla właściciela i ofiary przebłagalnej w Świątyni. 

Cudzołóstwo stanowiło jedną z przyczyn zerwania małżeństwa, z tym że nie wszyscy zdradzani mężowie posyłali swe żony na śmierć. Żona praktycznie należała do męża, mógł on się jej pozbyć i bez procesu. Jeśli mąż znalazł w żonie coś odrażającego, odpychającego bądź nieprzyjemnego to mógł się z nią rozwieść. Wystarczającym powodem była żona niemiła, kłótliwa bądź taka, która nie