Sabat czarownic

Sabat wzbudzał wielkie zainteresowanie zarówno dociekliwych sędziów, jak profesjonalnych demonologów. Łączył on w jeden spójny system dawne legendy o tajemnych obrzędach z nowo powstałą koncepcją czarnoksięstwa jako herezji; bluźniercze parodie rytów chrześcijańskich w połączeniu z wyuzdanymi orgiami. Taka wizja sabatu kształtowała się stopniowo w ciągu XIV i XV stulecia w głownej mierze za sprawą powiązanych z Inkwizycją urzędników śledczych i sędziów. 

Świat czarownic

Już w średniowiecznej Kulturze Zachodu czarownica uznawana była za symbol zła. Jednak dzisiejsze czarownice znacznie różnią się od wiedźm znanych z dawnych podań. 

Dzisiaj dla większości ludzi czarownica jest wyłącznie postacią z bajek: stara, pokraczna kobieta z haczykowatym nosem, w spiczastym kapeluszu na głowie, latająca na miotle i porywająca dzieci. W taki właśnie sposób czarownice były przedstawiane od czasów późnego średniowiecza; najpierw od malarzy i pisarzy, a później przez twórców filmów. Stereotyp ten jest równie fałszywy, jak wiele innych. Prawdziwy obraz czarownicy zdecydowanie odbiega od popularnego wyobrażenia. 

W XV w. Święta Inkwizycja skupiła się na tępieniu czarów i czarownic. Przez następne trzy stulecia Europa była świadkiem obłąkańczej fali prześladowań kobiet i mężczyzn podejrzanych o konszachty z diabłem. Kościelni funcjonariusze podawali torturom niezliczone rzesze oskarżonych o czary, próbując wymusić na nich przyznanie się do latania na miotłach, współżycia seksualnego z szatanem, przyjmowania postaci różnych zwierząt, stawania się niewidzialnym i wiele innych grzesznych uczynków. Zdecydowana większość oskarżonych poniosła śmierć na stosie. Ich liczba szacuje się od 100 tysięcy do 2 milionów. 

Zabijanie czarownic po raz pierwszy zalecił w XIII w. papież Grzegorz IX. Odstąd sporadycznie odbywały się sądy o czary, jednak dopiero w XV w. prześladowania na tym tle przyjęły masowy charakter. W roku 1484 papież Innocenty VIII wydał bullę, w której potwierdził rzeczywiste istnienie czarownic. Od tamtej pory wszelkie co do tego wątpliwości uznawano za herezję. Ruszyła fala procesów o czary. W ciągu roku od wydania bulli wyróżniający się gorliwością inkwizytor Cumanus skazał na stos 41 kobiet. 

W rok później dwóch dominikańskich inkwizytorów, Jakub Sprenger i HeinrichKramer ogłosiło drukiem swoje dzieło: ,,Maleus Maleficarum" (Młot na czarownice). W dziele tym zamieścili długą listę magicznych praktyk uprawianych przez czarownicę i ich diabelskich kochanków, wszelkie zjawy, widma, demony, subbkuby i inkuby. Autorzy objaśnili także, w jaki sposób zaprzedane kobiety niszczyły zasiewy, pożerały dzieci, wywoływały choroby i rzucały uroki. Książka pełna jest opisów rozpasania seksualnego czarownic i przedstawia kobiety jako istoty zdradzieckie i godne najwyższej pogardy. 

Polowania na czarownice

Czarownica osoba uznawana za sprzymierzeńca diabła lub innych demonów, posiadająca rzekomo część ich władzy i znająca tajemnice, za pomocą których mogła szkodzić lub pomagać. W tym rozumieniu występowała głównie w kręgach kultury chrześcijańskiej. Czarownica była podejrzewana o stosunki z diabłem. Czarownice według poglądu bywały kobiety starsze, zdolne do rzucania uroków, miały chrapliwy głos, różnorodne znamiona na ciele, żyły głównie samotnie i prowadziły odmienny tryb życia. 

• Dnia 19 sierpnia 1620r. po srogich torturach ścięto a następnie spalono w Szczecinie zakonnicę z Marienfleis, która jakoby przez odmawianie 109 Psalmu spowodowała śmierć księcia pomorskiego Filipa II. 
• Wedle opinii fakultetu prawnego w Frankfurcie nad Odrą 1687roku, sądzono, torturowano i spalono małą dziewczynkę, oskarżoną i przekonaną o wydawanie na świat małych jaszczurek. Czarownica tak przewrotna nie powinna żyć na świecie. 
• W 1530r. Rada m. Gdańska ukarała siedmiu kupców oraz siedem kobiet nierządnych wystawieniem u pręgierza, chłostą a następnie wyświęceniem z miasta i wygnaniem dożywrotnim. Oskarżonym dowiedziono, że w towarzystwie wzmiankowanych kobiet w pewnym domu wykonywali taniec całkiem obnażeni. Taniec ten zwali oni tańcem Adama i Ewy. Dom, w którym to wesoła ta zabawa miała miejsce, Rada m. Gdańska poleciła zrównać z ziemią.